Ennius speaks contemptuously of the verse of Naevius, as that employed by the old prophetic bards, before any of the gifts of poetry had been received or cultivated—Quum neque musarum scopulos quisquam superarat Nec dicti studiosus erat.
Laetus sum laudari me abs te, pater, a laudato uiro.
Vos qui regalis corporis custodias agitatis, ite actutum in frondiferos locos, ingenio arbusta ubi nata sunt, non obsita.
Cedo, qui rem uestram publicam tantam amisistis tarn cito? proueniebant oratores nouei, stulti adulescentuli.
Ego semper pluris feci potioremque habui libertatem multo quam pecuniam.
Si quidem loqui uis, non perdocere multa longe promicando oratiost.
Quasi in choro ludens datatim dat se et communem facit: alii adnutat, alii adnictat, alium amat, alium tenet, alibi manus est occupata, alii pede percellit pedem, anulum dat alii spectandum, a labris alium inuocat, cum alio cantat, at tamen alii suo dat digito litteras.